Integracja sensoryczna (SI) to proces organizacji wrażeń zmysłowych ze wszystkich kanałów sensorycznych (wzrok, słuch, dotyk, równowaga, czucie ruchu) i łączenia ich z wcześniejszymi doświadczeniami przez układ nerwowy tak, aby mogły być one użyte w celowym działaniu.
Twórcą teorii i terapii SI była dr Jean Ayres, która w latach 60. sformułowała hipotezę na temat zależności występowania trudności w uczeniu się i zaburzeń funkcji psychoneurologicznych. Ze Stanów Zjednoczonych do Polski metoda ta dotarła w roku 1993 i od tego czasu zyskuje na popularności. Prowadzona jest przez wykwalifikowanych terapeutów na podstawie diagnozy bazującej na obserwacji klinicznej i standaryzowanych testach. Ćwiczenia odbywają się w specjalnie wyposażonej sali – znajduje się tam wiele podwieszanych sprzętów, takich jak huśtawki, hamaki, trapezy, a także kształtki, na które można się wspinać, suchy basen wypełniony piłkami, ciekawe przedmioty o różnych fakturach i kształtach.
Terapia SI często bywa nazywana „naukową zabawą” – dziecko w czasie zajęć samo wybiera interesujące go aktywności, ucząc się przez zmysły, rolą terapeuty zaś jest umiejętnie pokierować zabawą tak, aby dostarczyć niezbędnych dziecku bodźców, a wyhamować lub ograniczyć niepożądane. Bazując na wewnętrznej motywacji dziecka, terapeuta ciągle stawia przed nim wyzwania tak, aby jak najsilniej stymulować układ nerwowy, wyzwalając procesy adaptacyjne. Dzięki usprawnieniu pracy układów sensorycznych i procesów integracji sensorycznej w mózgu, dziecko jest w stanie uczyć się nowych umiejętności, takich jak jazda na rowerze, pisanie, czytanie itd.
Metoda integracji sensorycznej dedykowana jest dzieciom z zaburzeniami przetwarzania zmysłowego oraz trudnościami w uczeniu się, jednak jest również doskonałą terapią wspomagającą dla wszystkich dzieci z zaburzeniami rozwojowymi – niepełnosprawnością ruchową, intelektualną, całościowymi zaburzeniami rozwoju.